زباله، از تهران تا آستارا

زباله، از تهران تا آستارا

صبح دوم فروردین بود و من در حال رانندگی به سمت آستارا، که همسرم باز هم با دیدین وضع اسف بار کنار جاده ها خونش به جوش اومد آخر ما به طبیعت خیلی علاقه مندیم و تقریبا هیچ وقت نشده که کنار جاده یا هرجای دیگه از طبیعت استراحت کنیم و به خودمان اجازه بدهیم که یک عدد دستمال کاغذی تقدیم طبیعت کنیم. اما حقیقتا هر جا که توی اتوبان، تابلو پارکینگ می دیدیم و توقف میکردیم بیشتر شبیه مراکز جمع آوری زباله خدمات شهری بود که واقعا از نظر بصری آدم رو آزار میداد.

بعضی وقت ها با خودم فکر میکنم ما که تنها یک گونه از موجودات زنده کره زمین هستیم چطور به خودمان اجازه می دهیم که محیط زندگی سایر گونه ها را اینطور آلوده کنیم.

به هر حال در حال صحبت در این خصوص بودیم که من گفتم حالا جاده ها پیشکشمان ما حتی نتونستیم این فرهنگ رو جا بیندازیم که محیط شهرمان راپاکیزه نگه داریم.

هی مینویسیم "شهر ما خانه ما " ولی .....

همینجا بود که

آتش سوزی در جنگلهای ویرمونی

یکی از عزیزان در قسمت نظرات مطالبی به این شرح درج کرده اند:

فرهنگ زباله سازی!!!!!!!

من واقعا از شهرداریم به خاطر لایروبی رودخانه هایم سپاسگذارم. 

من واقعا از شهرداریم به خاطر حل مشکل فاضلاب شهری ام سپاسگذارم.   

من واقعا از شهرداریم به خاطر آسفالت خوب و عدم وجود چاله حتی در کوچه پس کوچه هایم سپاسگذارم.   

و من واقعا از شهرداریم به خاطر .................. سپاسگذارم.  

                                                               

شاید مسئولین شهرداری بگویند این کارها نیاز به بودجه های کلان دارد اما واقعا رسیدگی به وضع ساحل زیبای من و جمع آوری زباله هایی که ساحل من را  به این صورت درآورده به چقدر بودجه نیاز دارد. 

                             

چرا؟ شهرداری من،چرا؟

من را شهر بامهای سفالی نامیدید. 

صدای ترد سفال از بامهایم خاطره ای شور انگیز برای مردم باقی گذاشته است چنانکه  

این معماری را برای من تفسیر نمایید

 

براستی هرچه فکر کردم نفهمیدم منظور معماران از احداث این طرح چه بود ؟ 

از همه جالب تر اینکه نام ثابت هم پیدا کرده است (میدان لا ؟؟؟؟؟؟) 

اکبر اکسیر عزیز که همیشه به من لطف داشتند در مقاله (آستارای من، سارای من) نوشته اند: